Samopoczucie po porodzie.

Czytam teraz książkę o depresji poporodowej. Nie podam tytułu oraz autora, gdyż książka jest przez niego świeżo napisana i oczekuje na zgodę wydawcy. W każdym razie pozycja skłoniła mnie do refleksji i wspomnień. Nie miałam depresji poporodowej, ale doświadczyłam baby blusa. Z czasem jak nauczyłam się postępować z noworodkiem, było lepiej. Dopiero po pewnych przejściach mogłam cieszyć się macierzyństwem. Do dziś nie rozumiem stwierdzenia, że „dzień porodu był najpiękniejszym dniem życia”. Pieprzenie.

Dla mnie był to jeden z gorszych dni i na samą myśl już mnie zbiera na mdłości. W zasadzie pierwsze 1,5 miesiąca było okropne. W momencie, kiedy potrzebowałam wsparcia innych, to byłam oceniana od pierwszych dni bycia matką. Miałam dosyć „dobrych” rad innych. Całe szczęście miałam pełne wsparcie męża oraz mojej mamy. Dodawali mi dużo otuchy i odwagi. Słuchali i rozmawiali ze mną. Dzięki nim po tym półtora miesiąca odważyłam się stwierdzić, że mam dość i to moje życie, moje dziecko. Ten czas ma być dla mnie i mojej rodziny cudowny. Przestałam zwracać uwagę na wujków i ciocie dobre rady. Zaczęłam słuchać mojego ciała, mojej intuicji i mojego dziecka. To była najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć.

Wsłuchanie się w swoje wnętrze. Nie zwracajcie uwagi na to, co mówią inni, jak to niby powinno być, bo u nich się to sprawdziło. Zaznaczcie wyraźnie granice – „Rozumiem czemu tak mówisz, ale to moje życie i będę postępować tak, jak uważam za dobre dla mnie i mojego dziecka. Nie mów mi więcej takich rzeczy, bo to sprawia mi przykrość”. Ważne jest, aby powiedzieć, że pewne zachowania was bolą, gdyż osoba po drugiej stronie może nie wiedzieć, że sprawia wam ból. Wiec nie okazujcie od razu złości, bo możecie niechcący popsuć w ten sposób relacje z bliską osobą. Powiem z doświadczenia, że najgorzej ranią bliskie osoby, gdyż uważają, że mogą powiedzieć wszystko. A to nie prawda.

Jak tylko książka, o której mówiłam na początku będzie mieć w wydawnictwie zielone światło, to dam Wam znać.

Pozdrawiam.